که در شرایط بی آبی درون کوچه خیابانی

اگر بنا به نوشتن بود و اینکه قلم بچرخانی

و یا زبان خواندنتم وا بود بگو چه بر سرت آوردم

همیشه میپرستمت که هر که جز تو پوچ بود زمزمه کن به گوش من که رفتنت دروغ بود

گذشت و من هنوز هم چگونه میشود بگو که دست و پا میزنم تو را که نه خودم چه شد

تمام شادابیم و پاکی درون من و خنده ای که توی آن تمام من هنوز بود

میزنم محکم سرم به دیوار وقتی دیدم خالیه پاکت سیگارم

تو که بی من خوشی ازم چی میخوای بعد از دو سال اومدی داری چیکارم

من و خاطرات با هم خوبیم توام نمیرفتی اگه آدم بودی نه

هی هی چقده سنگ شده دلت بیا بگو که تو هم تنگ شده دلت

بیا که جوونی مث باد داره میره بجنب برگرد اسمت از یاد داره میره

بیا قبول گذشته هم به درک دورات تموم شد پیش ما هم بیا یه سر

من و تنهایی و شب های یلدا …

بماند تا من تنها بمانم گمانم کار ما میلنگد اینجا

که گاو نر نمیدوشند بماند …

هی گفتم برو نمان رفتی ماندن مرا کج فهمیده بود شعر آواز خواندن مرا

من خود جاهلم به این که چیست خواسته دلم در سردرگمی مرا حیران کرده ای دلم

دارد چین میخورد کم کم پیشانیم من هی مینویسمت تو هی میخوانیم

تشنه خودم روی خودم آب بست بر سر این سفره مرا آب هست

لب به غذا می نزدم قاضیم هر چه تو نانم بدهی راضیم

قصه میان من و تو فرق داشت با آنکه برا خیرالعمل شرط داشت

باهم دوتا کافه باهم غذا پختیم گفتم دوست دارم گفتم تو هم گفتی

ترکم که میشتی رو زین موتور تو شهر هی زمزمه میکردی با عشق در گوشم

انگار میدونستیم از هم جدا میشیم این وصلت نا ممکن من آب و تو آتیشی

رفتی بدون من تاریکه عید من رفتی و بد زدی از ریشه قید من

سخته که از یادم بره تنگه دلم واسه دلت خاطرات با من گره خورده

آسمون بیادش زمین تو هنوز بر این باوری که هرکی بره برده

هیشکی مث تو حال منو نمیدونه احوالمو

صبح به صبح که پا میشه چشام با تو خوب و خوشحالمو

با تو میشه پروانه شد و به گلا بوسه زد