قربون گرمای تابستونی دستات

میخندی کل قلبم به تکون میفته

تو عشقت عمرا این حس از پا بیفته

که دلم میره واست همش بی دلیل

تو نیمه گمشدمی گلمی تو توی چشمی توی هر دوره همی

با تو خنده هام اصلا بند نمیان چرا با تو در میرن همه خستگیام شبا

از آدمی که میشناختی میمونه

با قلبی که بی حسه

آخر این قصه

دائم یه حس خوب دارم بهت

پس خودت بیا به دادم برس

تو تنها دختری که تو این کشوری

اینجا همه فقط یه مشت حرفن حرف خوب بلدن با یه مشت ترفند

مثلا آدم بود ولی آدم نبود با من بود ولی یارم نبود

هوا نبود چطور نفس میکشید اگه آدم بود که از اون سیب دست میکشید

مثل یه قایق شکسته شدم که رفتن تو غرقم کرد

رفتی و هیچکس پشتم نیست زخم تو کمتر از کشتن نیست

فهمیدم آدما خودیو میزنن همیشه که کار یه دشمن نیست